De profeet Joël kondigde het aan dat bij de eindtijden de Geest zou komen over elke mens: “Ik zal mijn geest uitstorten over alle mensen” (3,1). Blijkbaar is in de 20ste  eeuw een begin van deze profetie meer werkelijkheid geworden doorheen een nieuw Pinksteren. Inderdaad, onze 20ste  eeuw is gekenmerkt door een heel bijzondere uitstorting van de heilige Geest.
Tussen 1895 en 1903 voelde zr. Helena (Elena) Guerra, stichtster van de Oblaten van de heilige Geest, (Lucca – Toscane) zich geroepen om een schrijven ter richten aan paus Leon XIII. Daarin dringt zij aan om werk te maken van een vernieuwing van de Kerk door een herontdekken van de heilige Geest. Zr. Helena was ervan overtuigd dat in die moeilijke periode, de Kerk terug moest keren naar het Cenakel om er te bidden voor een nieuw Pinksteren. De Paus beantwoordde dit aandringen met de apostolische brief Provida Matris caritate waarin hij vraagt dat heel de Kerk een gebedsnoveen tot de heilige Geest zou beleven tussen het feest van Onze-Lieve-Heer-Hemelvaart en Pinksteren. In 1897 publiceerde deze Paus de encycliek Divinum illud munus, die integraal gewijd was aan de heilige Geest en Hij over de hele wereld zou worden aanroepen. Op raad van zr. Helena bad deze paus op 1 januari 1901, het eerste jaar dus van de 20ste eeuw, om de heilige Geest en zong hij het Veni Creator Spiritus in naam van heel de Kerk.

Dit bidden van de Paus tot de heilige Geest had een onverwacht resultaat. Diezelfde dag, 1 januari 1901, in Topeka (VS), vroeg Agnes Ozman, een protestants lid van een bijbelschool, aan pastor Charles Parham, de leider van deze school, om haar door handoplegging en door gebed de uitstorting van – “de doop in” – de heilige Geest te bekomen.

Daarop begon zij in tongentaal te spreken en de daaropvolgende dagen beleefden vele vrienden en de pastor hetzelfde.

Het zal trouwens zr. Helena Guerra zijn die als eerste door paus Johannes XXIII zalig wordt verklaard en “apostel van de heilige Geest” wordt genoemd.

Bij het 2de Vaticaans Concilie en onder impuls van kardinaal Suenens brengen de Concilievaders uitdrukkelijk de ‘charisma’ onder de aandacht. (cf. L.-J. Suenens, Heilige Geest, Levensadem van de Kerk, deel I, p. 40) Kort na het afsluiten van dit Concilie, in februari 1967, beleefde een groep studenten en katholieke professoren aan de Duquesne universiteit (VS) de “uitstorting van de Geest”. De charismatische Vernieuwing is geboren en zal zich via de vele gebedsgroepen heel snel verspreiden over de VS én over de hele wereld. In het begin van de jaren ’70 hoorde Veronica O’Brien over dit gebeuren en sprak erover met kardinaal Suenens. Geïntrigeerd trok zij naar de VS om in diverse universiteiten dit ‘fenomeen’ te bestuderen. “Zij ontmoette er de voornaamste leiders en had er lange gesprekken (…). Haar globale reactie op de charismatische Vernieuwing in de VS formuleerde zij als ‘ja’ aan de genade van Pinksteren en ‘neen’ aan de pinksterbeweging (protestants).” (cf. L.-J. Suenens, Gods onvoorziene wegen, p. 201-2015).

Kardinaal Suenens ging eveneens naar de VS om ter plaatse te zien wat zich daar afspeelde. Veronica en kardinaal Suenens bevorderden de integratie van de charismatische Vernieuwing in de katholieke Kerk en de Kardinaal werd “de grote beschermheer van de charismatische Vernieuwing”.

Het is trouwens met die woorden dat paus Franciscus over kardinaal Suenens sprak in zijn

Is het niet zó dat wij, zoals Johannes, moeten terugkeren naar de bron van elke gave, nl. Jezus’ doorboorde hart? Dat suggereert Patti Mansfield: “Als wij ons leven in de Geest willen verdiepen, dan moeten wij naar Jezus’ doorboorde hart gaan”. (Cf. Patti Gallagher Mansfield, Comme une nouvelle Penetecôte, p. 287). Meer dan ooit blijft Johannes’ onderricht actueel en – zonder in tegenstelling te zijn met dat van Lucas en van Paulus – brengt het verdieping die vandaag evenzeer noodzakelijk is als gisteren. De spiritualiteit van het hart van Jezus laat toe dat we de gevoelsmatige pinksterbeleving overstijgen om open te staan voor het mysterie van het kruis en om de “uitstorting van de Geest” te kaderen in het leven zelf van de Kerk. Net zoals de spiritualiteit van liefde van Jezus’ hart is deze “uitstorting van de Geest” nodig voor de opbouw van de Kerk (cf. 1 Co 12,7 ; LG 12).

De mystiek van Jezus’ hart laat toe om het ‘gevoelsmatige’ van een spirituele ervaring – vaak nodig tijdens een bekering –  te overstijgen, om te komen tot geloof (cf. Joh. 20,29), tot liefde, tot innerlijk leven, tot contemplatie en tot een leven in dienstbaarheid. Het is door bij Maria en bij Jezus’ hart op school te gaan dat God maakt dat we trouw kunnen blijven aan deze genade van een “nieuw Pinksteren”.