Ja zeggen aan God?

Nemen we na de pandemie onze rituelen weer op of gaan we elkaar wereldwijd helpen vanuit het besef van onze kwetsbaarheid?
De maatregelen om ons te beveiligen tegen de coronapandemie vragen ons om ons zoveel mogelijk thuis ‘op te sluiten’ en afstand te houden van anderen. Zo konden we geen Pasen vieren zoals voorgeschreven, en kunnen we nu al weken lang niet deelnemen aan de eucharistie die toch het hoogtepunt en de bron is van het christelijke leven[1]. Dit gemis aan de mogelijkheid om onze centrale christelijke rituelen te beleven, doet denken aan de ballingschap van de Joden in Babylon die er de Heer niet meer konden dienen met de voorgeschreven offers in de verwoeste tempel van Jeruzalem. De profeten legden dit destijds uit als straf omdat ze de Heer niet hebben gediend volgens zijn Woord en nalieten zijn Wil te doen.

Totdat Gij komt op een dag als vandaag bewaren de bergen hun verhalen, bloeien de bomen met heilige reserve, oefenen vogels feestliederen tegen het wolkentapijt, is water rusteloos op weg van bron tot bron, zingen mensen van geliefden. Om klaagzangen te vergeten vertellen zijn elkaar hun dromen. Samen zijn ze bijna te geloven. Als Gij komt op een dag als vandaag vindt Gij misschien uw aarde klaar, is uw woord vrede
voorgoed toegevoegd aan onze taal. Dit is uw hoop, dit is de onze van een dag als vandaag tot een dag van morgen.